Vught, dertien maanden in het concentratiekamp

„Kom op, juffrouw, schreeuw, dat je er weer bent en jij, slagwerker, goed lawaai maken. Los.”

Wanneer het bevel uitgevoerd wordt heeft het gezelschap weer pret. Na korte tijd is de aardigheid er echter af en klinkt het commando:

„Ophouden en afmarcheren.”

Onder het marcheren hoort Henk de reden van deze vertoning. Een jonge kerel, die de zaak van de vrolijke kant schijnt op te nemen, zegt tegen zijn maat:

„Zag je die blauwe directoire onder zijn rok uithangen? Donders, wat een mop. En dan te denken, dat die vent in die kleren over straat gelopen heeft. Om je dood te lachen.”

Een ander protesteert; „Zo moeten jullie er niet over praten. Denk eens in, wat de reden wel kan zijn, waarom hij gevlucht is. Misschien had hij zijn leven kunnen redden en wordt nu doodgeschoten.”

Een antwoord is onverstaanbaar, want een ander overstemt het.

„Aan de Moerdijk is een nieuw werkkamp, het moet er wel beter van eten zijn dan hier. Op het transport daarheen is die man door de trein-W.C. ontsnapt. Bij een burger heeft hij die vrouwenkleding gepikt, maar nou heeft-ie een strop, want bij het onderzoek naar de reden van zijn vlucht is het uitgekomen, dat hij een jood is, en met een vals persoonsbewijs in het kamp zat. Ze hebben hem bont en blauw geslagen. Met het eerstvolgende transport moet hij naar Polen.”

,,Onkruid wieden is een gezond karweitje”. Henk de Vries spreekt zijn maat aan. Hij zit van ochtend tussen de groenten in de tuin, die ten behoeve van de soldaten is aangelegd. In onze huidige samenleving moet ook nodig gewied worden.” De aangesprokene komt moeizaam overeind, wrijft zijn pijnlijke rug en zegt somber: „Ik begrijp niet, waar jij het vertrouwen in een betere toekomst vandaan haalt, ik zie niets dan algehele afbraak, degeneratie en ellende. Hoe zal uit deze poel van bedrog en egoïsme ooit iets goeds groeien ? Eerder zal men veronderstellen, dat de mens zijn hoogtepunt gehad heeft en nu met een sneltreinvaart de afgrond inrent. Kijk