Vught, dertien maanden in het concentratiekamp

Terwijl de slagwerker wegrent gissen de achterblijvenden, waarom hij geroepen werd.

„Ach, die vent moet natuurlijk voor den commandant spelen.”

„Neen,” zegt een ander, „ik ken hem goed. Dat is een beroepslijntrekker. Hij zal wel op slapen betrapt zijn.”

„Wacht,” zegt een derde, „ik heb het in de gaten. We krijgen een mop muziek. Er staat al een trom voor hem klaar.”

De uitgeroepen slagwerker is nu den commandant, die onder de poort met vier officieren en zes hollandse bewaaksters een gesprek voert, genaderd. Hé, wat is er aan de hand ? Eén van de meisjes blijkt een Haftling in vrouwenkleding te zijn. De vermomde Haftling, die op bevel van den commandant zijn gezicht moet poederen, rilt van nervositeit. De omstanders amuseren zich kostelijk.

„Ha, ha,” lacht een officier, „die kaaskop wou vluchten, ha, ha.”

Een Hollandse bewaakster meent ook iets te moeten zeggen. „Los, hier heb je een lippenstift, ga je lippen rood maken, los.”

Terwijl de man zich schminkt en de omstanders steeds vrolijker worden, kijkt de slagwerker op enige afstand toe. Wanneer hij echter ziet, hoe de verklede gevangene steeds zenuwachtiger wordt en zijn tegenwoordigheid van geest dreigt te verliezen, stapt hij vastbesloten op den man toe. Alles om hem heen negerend zegt hij: „Kop op, maat, geef ze geen kamp. Doe alsof je het zelf ook leuk vindt.”

Het lachen is direct verstomd. Alle ogen richten zich afkeurend op den pretverstoorder. Rang, een vuistslag van een officier treft hem midden in zijn gezicht. Rang, een tweede doet hem in het zand bijten. De stem van den commandant, die de voorgenomen pret niet door dit incident wil laten bederven, spaart hem een derde slag.

„Los, niet meer slaan, maar melding maken. Los!”

Een melding is spoedig geschreven. Nu beveelt de commandant, dat de slagwerker met de trom voor zijn buik naast den Haftling in vrouwenkleren over de appèlplaats moet marcheren. Een officier vult het bevel aan door te zeggen:

84