Vught, dertien maanden in het concentratiekamp

wante taak. De vakken onderling onderhouden nauw contact met elkaar.”

„Wat een administratie is daar voor nodig.”

„Neen, deze staatsinstelling is een voorbeeld van eenvoud en effectiviteit.”

„Maar welk vak is dan de eigenlijke regering ? Wie deelt de lakens uit? Eén man?”

„Neen, zij regeren, die na de oorlog de algehele leiding in handen namen. Op hèn heeft het volk zijn vertrouwen gericht. Natuurlijk is deze groep ook aan wisseling onderhevig, maar dat doet aan de principiële idee niets af. Het mooiste van dit systeem is wel, dat de regerende staatslieden direct contact met de verschillende vakken hebben, wat alleen het algemeen belang ten goede komt.”

„Wacht,” zegt Louw, „ik begrijp het. Dus de vakmensen, die eigenlijk van hun beroep meer verstand hebben dan de staatslieden, moeten voor hen bukken, terwijl de staatsmannen van de prestaties der vakmensen mooi weer spelen.”

„Neen, zo is het niet. Om geen slavensysteem in te voeren is ieder door de gemeenschap beschermd. Het staatsapparaat is precies als een lichaam. De handen zijn nodig om het voedsel naar de mond te brengen, maar de mond is nodig om het voedsel te nuttigen. De staat is verplicht, wanneer hij alles goed wil laten functionneren, ieder orgaan apart te beschermen.”

„Maar ieder is het toch niet met de staat eens ? Ieder kan, om welke reden dan ook, saboteren.”

„Niet mogelijk,” zegt de man, „sabotage valt direct op. Daar, zoals ik U reeds zei, de resultaten van elk vak onderling besproken worden. De bedoeling is om door scholing uiteindelijk die mensen te laten regeren, die uit de verschillende vakken zijn voortgekomen, dus het puikje van ons land.”

„Nu ja,” zegt Louw, „maar dat zal dan nog wel enige jaren duren, is het niet ?”

„Hoe lang het zal duren is van veel factoren afhankelijk. Maar in ieder geval hebben ze nu al een belangrijk deel van de regering in handen.”

„Hoe kan dat ?”

80