Vught, dertien maanden in het concentratiekamp

Denkelijk heeft hij het harder gezegd dan zijn bedoeling was, want direct als Louw zich bij hen voegt zwijgt hij en kijkt hem wantrouwend aan. Doch Henk stelt hem met enkele woorden gerust en zich tot Louw wendende zegt hij;

„Deze mijnheer hier werkt aan de overkant in één der werkplaatsen, die voor Philips radiotoestellen bouwen en vertelt net de laatste berichten.”

De jonge man, die erg opgewonden blijkt te zijn, is blij weer aan het woord te komen. „Ja, ik heb vanochtend bij het controleren van een toestel de „zender” gehoord. We kunnen gerust zijn, nu duurt het niet lang meer. Er is net bekend gemaakt, dat een grote vloot Gibraltar gepasseerd is. De invasie is geen kwestie meer van dagen, maar van uren.”

Louw weet niet, wat hij hoort. Een sprankje hoop laait opnieuw in zijn hart op, dat echter direct weer getemperd wordt door het onbewogen gezicht van Henk, die zich kalm bukt om een peukje sigaret op de kap van zijn klomp uit te maken en daarna zegt:

„Ik hoop, dat je gelijk hebt. In ieder geval bedankt voor het nieuws.”

De jonge man neemt haastig afscheid en verdwijnt. Nu wendt Louw zich tot Henk met de vraag:

„Zeg, wat denk jij ervan 1 Geloof jij hem dan niet ?”

„Hém wel,” is het antwoord, „maar de zender niet. Maar doe me een plezier en praat over een ander onderwerp. Ik hoor drie jaar al niets anders dan over invasie. Hoe heb jij het vanochtend gemaakt ?”

Louw vertelt hem alles, ook over de kennismaking met Nico, terwijl Henk met toenemende belangstelling luistert.

„Tjonge, dat is interessant, dien kerel moet ik óók leren kennen.”

„Eins zwei, eins zwei, eins, zwei, omhoog die poten!” Voorman Roel leert de nieuwen exerceren. „Verdomd nog toe, kan je die poten niet hoger oplichten ?” Een jongen van amper twintig doet wanhopige pogingen om in de rij te blijven. Echter zonder resultaat. Zijn magere benen steken in veel te grote klompen.

21