Vught, dertien maanden in het concentratiekamp

Duitse beroepsmisdadiger is, die naar Holland gestuurd is om de orde onder de gestraften te handhaven. Al twaalf jaar zit hij opgesloten; eerst in Duitsland in een kamp en nu hier. Bij het minste lawaai krijgt hij een aanval van woede en koelt dan zijn haat tegen de maatschappij op de gevangenen. In barak 19A en B is hij oppermachtig. Direct onder hem staat de voorman Roel, een Amsterdammer, die er ook al enige jaren op heeft zitten. Een kerel zonder moraal of genade, die met het grootste genoegen op zijn medegevangenen losslaat. Zelfs schaamt hij zich niet om aanschouwelijk voor te doen, hoe hij in kamp Amersfoort de mensen doodsloeg. Door zijn bruut optreden heeft hij zich het baantje van voorman weten te verschaffen. Deze functie geeft hem het recht op een stukje brood en boter meer. Ook wanneer hij de Haftlingen porties uitdeelt, steelt hij eerst het nodige voor zichzelf. Veel erger is echter, dat hij alleen de sleutel van de pakkettenkast heeft. Zodoende missen de gevangenen, die een pakket van thuis gestuurd kregen en verplicht zijn wat ze willen bewaren in deze kast op te bergen, regelmatig het één en ander. Een busje melk of iets dergelijks is nooit veilig. Zij kunnen zich bij niemand beklagen, want recht is er in een concentratiekamp niet en ieder moet oppassen niet in ongenade te vallen. Naast de eetzaal is een klein vertrek met stenen wasbakken, het z.g. wasruim; daar staat een kachel, waar de voorman voor zichzelf en den blokoudste van de gestolen levensmiddelen lekkere hapjes klaar maakt.

Als Louw fluistert; „Hoe is dat mogelijk? Komt er dan nooit iemand tegen op ?” schudt zijn buurman bedenkelijk het hoofd: „Wacht maar, tot je hier een paar dagen bent.” Inderdaad heeft Louw niet lang nodig om te begrijpen, dat hij aan zijn beulen is overgeleverd, want nog geen half uur later is één der nieuwen al in overtreding met de barakwetten. In een vertrek, waar vele W.C.’s op een rij staan, heeft hij bij toeval gebruik gemaakt van de W.C., die voor den blokoudste gereserveerd moest blijven. Door den voorman gesnapt moet hij gehurkt met de armen voorwaarts op drie op elkaar staande houten krukjes stil blijven zitten. Het is een weerzinwekkend gezicht, den man daar zo hulpeloos te zien. Steeds wanneer hij

13