Vught, dertien maanden in het concentratiekamp

is het gevolg. De kale laat zich er echter niet door beïnvloeden, grist met een snelle beweging de kaarten bijeen, schudt ze, bevochtigt de punt van zijn duim met zijn tong en deelt ze overnieuw uit. Alle aanhoudende tegenwerpingen met een koud gezicht negerend. Hé, nu krijgt hij de binnenkomenden in de gaten. Met een vaart, vliegt hij overeind, zodat zijn houten kruk omvalt: „Was ist los?” Wanneer één der „spiritisten” echter de reden van hun komst heeft verteld, is hij direct vol belangstelling. De anderen zijn ondertussen ook van hun plaatsen opgestaan. „Wat, gaat er iemand in trance ?” Daar moeten we bij zijn. In de slaapzaal zitten de Haftlingen op- en tussen de bedden en wachten op den zigeuner, die door iemand uit een andere barak gehaald moet worden. Wanneer deze op een stoel in het midden van de slaapzaal plaats neemt, raken velen Haftlingen al onder de indruk van zijn matte gelaatskleur en zwarte glinsterogen. Ai, dat is hem nou. Een gevangene licht het gezelschap in; „Kameraden, even stil wezen, het kaartleggen gaat niet door, maar ons medium gaat in trance.” Als het geroezemoes van stemmen verflauwt, komt er beweging in de roerloze figuur op de stoel. Een diepe, monotone stem spreekt: „Weg, weg!” Nu wordt het weer stil. De assisterende Haftling weet al waar het aan ligt. „Er is hier een man bij, die storend werkt. Even verwijderen, nu kunnen we weer verder gaan.” Na een korte pauze neemt de stem weer het woord: „Ja, wat is er ?” Een half dronken Duitse capo wil weten of zijn vrouw en kinderen nog leven. Hij heeft ze in geen zeven jaar gezien, zegt hij hees. „Je kinderen leven nog, je vrouw is dood,” antwoordt de, als van heel ver komende stem. „Je zal je kinderen nooit meer zien.” De capo wil nog meer weten. „Blijven mijn kinderen nog in leven?” vraagt hij met een brok in zijn keel. Nu kan men een speld horen vallen. Het is alsof hier over dood en leven beslist wordt, wat zal het antwoord zijn? „Ja,” gelukkig, de spanning wijkt enigszins. De capo zucht opgelucht. Met het verlies van zijn vrouw schijnt hij zich al verzoend te hebben, want hij vraagt nu opgewekter: „Overleef ik de oorlog?” „Ja,” „En mijn geld, kan ik dat houden?” „Ja.” Nu is de beurt aan een volgende capo. Z’n vraag of hij de Heimat nog terug zal zien

Vught 8

121