Vught, dertien maanden in het concentratiekamp

opgewekt naar zijn tafelbuurman, die tegenover hem zit. Wat is dat ? Met een pijnlijke trek op zijn gezicht knijpt de man zijn brief in elkaar. Staart een moment naar het plafond, strijkt dan de in elkaar gefrommelde brief weer glad en begint overnieuw te lezen. Het schijnt, alsof hij deze keer iets geheel anders verwacht. Maar de teleurstelling komt terug. Met een wanhopige uitdrukking in zijn ogen stopt hij de brief in zijn broekzak. Dan kijkt hij vertwijfeld naar Louw, als zoekt hij bij hem de geruststelling, dat de brief op een misverstand berust. Op Louws vraag: „Is er iets ? Slecht nieuws ?” antwoordt hij: „Ja, eh, neen, eigenlijk niet. Tenminste... weet jij misschien wat voor maand het is?” „Het is nu toch Mei?” De man weet met zijn houding geen raad, hij doet vergeefs moeite om zijn emoties te verbergen. „Kom mee,” zegt Louw, „we gaan even naar buiten, het is hier veel te benauwd om te praten.” Zwijgend lopen ze achter de barak tot de man plotseling blijft staan en met een haastige beweging zijn brief in Louws hand duwt, „Hier, lees!” De brief begint met: Lieve man, ik heb verheugend nieuws. Van de week ben ik bevallen van een flinken, lieven jongen. Hij weegt 8 pond, heeft blauwe ogen en een lief mopsneusje. O, als je hem eens kon zien, hij lijkt sprekend op jou. Aha, denkt Louw, is het dat ? Hij maakt zich ongerust over zijn vrouw en kind. Ik zal hem wat opvrolijken. Louw klopt den man op zijn schouder en zegt luidruchtig: „Wat een geluk, kerel, gefeliciteerd. Je vrouw en je kind maken het goed. Er is dus geen reden om zo in de put te zitten. Kom, lach en wees vrolijk. Eerstdaags ben je weer vrij en dan is het weerzien des te mooier.” Nauwelijks is Louw uitgesproken of hij schrikt van de uitwerking van zijn woorden. De man ziet asgrauw. „Doe geen moeite,” antwoordt hij, nu ineens ijzig-kalm. „Voor mij is er geen reden om vrolijk te zijn. De brief dateert van vorige week en ik ben ruim elf maanden van huis. Dus je begrijpt. ..” Louw kan zich wel voor z’n hoofd slaan om zijn ontactisch optreden. „Kerel, het spijt mij,” zegt hij alleen. De beide mannen lopen nog een paar blokken om en gaan dan naar bed.

Gelukkig is de dag haast weer ten einde.

100