En daarin zagen we dè groote kans.
Ook de gropte luchtraids boven ons land,
Brachten nog niet de bevrijding tot stand.
Als leeuwen vochten de parachutisten,
Zelfs nog, toen zij zich verloren wisten..
We zullen niet licht vergeten, dat ze meer dan een week,
Stand hielden bij Arnhem en Oosterbeek.
En duizenden van hen betaalden dezen moed,
Met het hoogste offer, hun leven en bloed.
Dolle Dinsdag kwam, en met haar de verlossing opdagen
Doch we bleven bezet, we voelden ons verslagen.
Boven de rivieren, werd het inplaats van bevrijden,
Een1 winter van koude en honger lijden.
Bijzonder in het Westen, in de groote steden,
Werd ernstig honger geleden,
Want het voedsel wat daar nog lag opgeslagen,
Was al spoedig door de moffen weggedragen,
Dit verergerde de reeds hooge nood,
En velen stierven dan ook de hongerdood.
Ondanks dit ondraaglijk lijden,
Deed Nederland van zich spreken, in die tijden.
Onze Minister-President voor de radio in Engeland
Proclameerde de Spoorwegstaking voor ons Vaderland.
Direct na de uitvaardiging, was deze algemeen,
Van onze Spoorjongens werkte er niet één.
Deze daad van prachtige solidariteit
Werd er een van enorme strijd.
Want tezijnertijd, zullen we pas volledig weten
Hoe zij zich van deze moeilijke taak hebben gekweten.
Eén ding is zéker, door deze daad,
Stelden zij zich op één lijn met de frontsoldaat.
Na al deze ellende, kwam het eind van het jaar
En daarmee de arbeidsinzet voor mannen van 1740—׳ jaar
Omdat maar door 8% gehoor werd gegeven,
Moesten we dag en nacht razzia's beleven.
En dit keer niet alleen in de groote steden,
Maar ook in de dorpen werd zwaar geleden.
We bleven echter moed houden, en op de toekomst hopen,
Al is het ons in die maanden erg tegengeloopen,
En eindelijk, na héél lang te hebben gewacht
Werd op 5 Mei, de bevrijding gebracht
Veel is in ons land vernietigd en kapot
We zullen (het echter opbouwen, met de hulp van God.
En aaneengesmeed door een hechte Oranjeband,
Doen wij dit dan ook voor Koningin en Vaderland.
Mei 1945.