Velen hebben hieruit hun conclusie getrokken,
En zijn na een oproep, niet naar Duitschland vertrokken.
Zij lieten de Duitschers maar schreeuwen
En zijn rustig in Holland gebleven.
Maar de moffen, natuurlijk zéér ontevreden,
Deelden weer nieuwe maatregelen mede.
Alle jongens van 19—21 jaar, die Nederland telde
Moesten zich toen voor de inzet melden.
Maar ook van hen waren er velen die niet toehapten
En de oproep eenvoudig aan hun laars lapten.
Ze gingen niet en bleven eenvoudig thuis,
Waarop het een spel werd van kat en muis.
Vele dagen en vele nachten,
Organiseerden de moffen razzia's en jachten.
Geheele buurten werden afgesloten,
En werd er danig bij geschoten.
In bioscoop, café en op sportterrein,
Ja, zelfs in eigen huis ׳kon men niet meer veilig zijn.
Wie geen ausweiss onder hun neus kon douwen,
Zat gevangen in hun klauwen.
Men ging direct en zonder pardon,
Op transport naar het nazidom.
Het was ongeveer tezelfdertijd,
Toen kwam onze studenten in den strijd.
Al veel eerder hadden deze laten merken
Niet met de Duitschers te willen medewerken.
Integendeel, ze toonden zich ware patriotten
En er was iheusch niet met hen te spotten,
Van hoogerhand was ׳toen al bevolen
Sluiting der universiteiten en 1hoogescholen.
Nu kwam het bericht, dat ze er op konden rekenen,
Dat de scholen opengingen als ze iets wilden teekenen.
Dat ״iets" was een verklaring van loyaliteit,
Wat zooveel beteekende, als opgeven van strijd.
Maar er zat hier nog een addertje onder het gras,
Wie niet teekende, werd geacht, dat hij tegen de nieuwe orde was.
Maar de studenten lieten zich niet dwingen,
Geen 10 pet. van hun teekende die dingen.
En terwijl de mof nog te voren mededeelde,
Dat hij, die niet teekende, met z'n vrijheid speelde.
Zij zouden namelijk naar Duitschland worden gebracht
En daar gebruikt w'orden als werkkracht.
Maar ondanks deze stok achter de deur,
Stelden de, studenten ons niet teleur.
Nee, hun houding was waardig en goed,
Vol fierheid en Hollandsche moed.