Storm uit het Oosten

een executieveld, de ganse stad een dreigend visioen, een dode grijns waartegen het instinct te keer wou gaan in hemelhoge kreten, in een woest gevecht met dat verschrikkelijke licht dat daar meedogenloos te zwijgen stond. Dan stortte de vertwijfeling ineen tot hulpeloos gemijmer, men zat neer, hoorde de tijd verlopen naar de dood, als water prevelende in de nacht, en dan opeens gegil van kinderstemmen, een witte vlam wier licht werd afgesnoerd.

Nu restte enkel nog de razernij, de doodsangst die met dolle vlerken sloeg tegen het tralienet, de rondedans der halfvermorzelden door Amsterdam.

Zij renden zich de voeten stuk, zij kreten de stomme hemel aan om een respijt dat hun ontworteling een week, een dag vertragen zou; met smeken en gesnik, met bidden en bezweren poogden zij de macht terug te duwen die zich borst aan borst tegen hun leven had gesteld, maar steeds een rechtsillusie staande hield, luchtspiegeling van een vervlogen tijd, alleen opdat de oogst aan bloed en pijn van niet te stelpen overvloed zou zijn.

Een heerschappij van j aren krimpt tezaam tot de seconde van een bijlslag: moord. Langs welke wegen zich hun lot voltrok,

42