Storm uit het Oosten

werd losgereten uit zijn levensgrond, in al zijn vezelen kapotgebeuld en dan geworpen in de dodentrein die met metalen neusgat reeds de brand der verre Poolse ofFerkuilen snoof.

Zij waren eerstelingen slechts, de bloem der honderdduizend, keurtroep van de dood, als werksoldaat geworven en beproefd; maar reeds na weken rukte het geweld links, rechts de zwakken met de sterken los uit hun bestaan en joeg hen heen en weer, zodat het zweet hun van de kaken liep in barre angst, hun haperende stem als een verlamde vogel zich verhief en weer ter aarde zonk, hun stervensnood zich vastgreep aan een smeekschrift, een attest, papieren wapens, stofsneeuw tegen vuur.

Een wijde zomerzondag, blauw en goud,

stolpte zijn hemel over Amsterdam,

toen daar in huis na huis de bliksem sloeg

van een signaal, een dodelijk bevel:

de wereld te verlaten waar het hart

nooit zo wanhopig van gehouden had,

dit land waarin zich boven het tumult

der moordenaars nog steeds de gloed verhief

van menselijke innigheid, de stad

wier beeld men in zich omdroeg als een droom,

vaarwel te zeggen en te loor te gaan

in onbekende rampen, ver voorbij

de grenzen die het hart omvatten kon.

Reeds was het huis een cel, de zomerstraat

41