Storm uit het Oosten

die door de hemelen van Holland snelt; niets van het wijde, wit en blauwe heil dat eeuwig losstroomt uit het firmament; geen schuchter park zelfs, ja, geen kale bank langs straat of grachtzij waar een ogenblik het hart zich in zijn droom verliezen kan.

En ook niet meer dit andere geluk: te worden meegevoerd door het geweld der scheppende verbeelding, in te gaan tot rijken waar de gouden hartstocht heerst van klanken en gebaren die zich aan de mens onttrekken die hen openbaart en hem te boven gaan opdat alleen hun stralende essentie zichtbaar zij, volkomen helder en volkomen vrij.

Een uitgeworpene, een vreemdeling zonder een schuilplaats dan het naakte lijf dat als een schaduw langs de muren streek; en dan opeens nog minder: een leproos die zijn onreinheid als een brandmerk droeg, een misgeboren wezen op welks borst de haat een gele fluim had neergespuwd.

Nu restte hem geen uitweg meer, hij trok de ogen van de wereld naar zich toe als bliksemende pijlen, overal ervoer hij zijn verschijning als een vloek en zelfs de deernis scheurde nieuwe pijn uit zijn verkommerde gestalte los.

Berooid, bespogen en reeds half ontzield, beet hij zich vast in deze blinde hoop: dat straks uit de verlaten Westerkim de vrijheid als een wolk van vuur en staal

39