Storm uit het Oosten

waarin de sterveling zijn loop volbrengt; hoe raadselachtig is dit woord: geluk, langs hoeveel wonderlijke wegen snelt het licht aleer het uitstroomt in een hart.

Wiens oog te wijd geopend wordt, ervaart leven als pijn, en hier werd met geweld de blik van duizenden gescherpt opdat elke gedachte als een mes zou staan in eigen vlees en hun het hartebloed in trage, dodelijke drup ontviel.

Al wat de mens vanaf het ogenblik dat hem zijn voeten dragen door de tijd en hij zijn schouders in het licht verheft zo eigen als zijn ademhaling is: het driftige bewegingsspel, de greep der zinnen naar het hart der atmosfeer, werd in de Jood ontworteld, blootgelegd tot in de fundamenten van zijn wezen, sinds hij bij elke voetstap door een vuist binnen zichzelf teruggeworpen werd.

Nog steeds een mens, een trillend krachtstation, een knooppunt van de witste energie die ooit is uitgestort in het heelal, werden zijn voedingsdraden afgekneld en ging hij onder in zijn eigen vuur.

Dit was niet meer voor hem: de open zee waaraan het lichaam zich zijn vrijheid drinkt, een diepe, onverderfelijke droom van ruimte die zelfstandig ademhaalt; de velden en de vaarten waar de dag zich in verzilvert tot een grijs visioen; boomkruinen, golfgebouwen in de wind

38