Storm uit het Oosten

geen remgegil, geen botte handgranaat, geen honderden verbeten boevenkaken deden de macht te niet van Amsterdam dat daar als voor de eeuwigheid gereed zijn straten uitzond in het middaglicht.

De mare van dat heilsignaal verdween als zomerzon: de adem van haar licht doorgloeit de wereld nog wanneer de nacht haar mantel om de tijd geslagen heeft.

Niet sterven kon die heerlijkheid, maar ook de kracht niet breken van de zwarte klauw die ganse continenten openreet.

Iedere morgen als de Joodse mens het brongebied des levens binnentrad schoot er een korte snik los in zijn hart, kromp zijn gekneusde levensdrift terug voor weer een dag waarin hem stap voor stap in een al nauwer afgepaalde kring de haat zou volgen met de blinde kracht van een verbijsterende dwanggedachte.

Nog ving hij soms zijn vrezen in een woord dat glansde als een lichtplek in de nacht; niet snel bezwijkt een glimlach die de pijn van honderden geslachten dragen moet; maar telkens dieper kromde zich zijn lijf wanneer de mitrailleur van het verderf de dag aan splinters hagelde die hem nog steeds een dag van licht had willen zijn.

Hoe fijngekleed, uit welk een evenwicht van krachten is de wereld opgebouwd

37