Storm uit het Oosten

gerechtigheid. Nog nooit had zich een stad in zulk een klare hartstocht uitgetild boven de stroomgebieden van de tijd; nog nooit in twintig eeuwen had de Jood, de bloedgetuige der gerechtigheid, zo lijfelijk ervaren dat zijn licht de levensadem van de wereld was.

Al wat zijn God hem ingeblazen had werd zichtbaarheid in wat zich hier voltrok: een golf van leven die werd omgewend opdat zij wederkeerde tot haar bron.

Daar bleef zij stilstaan, rustend in zichzelf, volkomen vrijheid in volkomen rust.

Het oog der beulen zag alleen verzet: tramwagens die hun kringloop onderbraken als sterren afgeweken van hun baan, winkels waarvoor het rolluik nedersloeg gelijk een valbijl, werkplaats en fabriek wier stem op eenmaal in het niet verwoei, een volksgemeenschap die haar levenskracht gelijk een roofdier ingetrokken hield eer zij zich wegwierp in een dodensprong. Maar toen de middag boven Amsterdam haar ruimte spande, lag daar straat na straat verloren in een stilte zonder grens; alleen het naakte steen getuigde nog in zijn verlatenheid van wat zich hier aan geestvervoering had geopenbaard.

En op die stenen stilte schampte af heel het verbitterd vuurwerk van gerucht dat door het beulsvolk werd omhooggestampt; geen bitse kinriem en geen karabijn,

36