Storm uit het Oosten

zijn zelfbesef, het raakpunt van zijn geest met de oneindige verbeeldingskracht die als een lichtstorm jaagt door het heelal en hem, de sterfelijke, adelt met het brandmerk van de uitverkorenheid.

Al die hun leven hadden toegezworen aan wat het vluchtend uur te boven gaat: wetenschap opgebouwd uit het graniet van een onwankelbaar, ontroostbaar denken, verhieven hun gestalte als een toorts, en heel het land werd door hun licht bespoeld en dronk het helder water van de stem der vrijheid die daar uit dat fakkelwoud omhoogschoot, een fontein die stromen bleef totdat zich het geweld had doodgerend.

Hartstochten wakkeren zichzelven aan, zij kennen stilstand noch verzadiging, wanneer hun woede losgebroken is uit de beperkingen der rekenschap.

Iedere hartstocht is een dodensprong in ’s werelds stilte, een verloren kreet van leven in een levenloos heelal.

Nog kon geen schepsel weten hoeveel licht werd meegezogen in de haat die hier op gierenvlerken naar zijn offers dook, hoe elke teug van het ontredderd bloed steeds heter vlammen opjoeg door de keel die nauwelijks gedronken had. Al wie zijn droom nog onvergiftigd in zich droeg, hield zijn gedachten in als hij de muil der wildernis zich hoorde openen.

29