Storm uit het Oosten

hun tergen in de Joodse zielen trok.

Want hoe verscheurend moet een lijden zijn eer het de strengen van geloof en hoop vernielt waaraan het mensenleven hangt. Maar amper was het zomerlicht verbleekt tot ijl en schemerig Septembervuur, toen met een korte vuistslag het geweld de eerste breuk sloeg in het Joods bestaan; een grillige, afzichtelijke lijn, de wilde curve van een haatexplosie, gaf aan de wereld te verstaan dat hier de scheiding gaapte tussen bloed en bloed. En plotseling vond zich de Jood terug als achter muren van een staalhard glas welks kilheid niet te overschreeuwen was; onder zijn voeten wankelde de grond waaruit zijn levensdrift haar sappen trok; hij zag nog wel de hemel, maar het leek. of zij versteend was tot een dood gelaat.

Niet langer dan een bliksemflits de nacht uiteenrukt met haar arm van vuur stond die verschrikking in hun hart gebrand. Bleef niet alom het open aangezicht der wereld in zijn bloeseming volharden en ritselde het land niet van een toorn die zich slechts fluisterend verheffen kon ?

Ja, toen na weinig weken het geweld opnieuw zijn nagels plantte in de Jood en hem losscheurde uit het staatsverband, zwol het gefluister tot een witte kreet van pijn en woede om die moordaanslag op ’s mensen hoogste, heiligste bezit:

aS