Storm uit het Oosten

licht zaaien waar geen licht meer denkbaar is, gangen in het luchtledige te graven, steeds aan de zenuwknopen van de schepping te raken, diepe rillingen te wekken in de stroombanen van haar organisme, totdat hij het ontstelde huiveren van zijn verlatenheid voelt overgaan in een ontzaggelijke golfbeweging die laaiend door het universum rent.

En hier ligt alle rampspoed van de mens

tot op de kiem van haar verschrikking bloot:

dat hij zijn schaduwbeeld vergroten moet

om uit de lichtorgie van het heelal

te kunnen vluchten in zijn eigen drift;

hij, de verloren, de barre enkeling

die oog in oog staat met de scheppingsgrond,

een spiegel die hem blindslaat zo zijn hand

haar witte vlam niet te bedekken poogt;

maar nooit wendt hij die marteling meer af,

elke beweging laat een vuurspoor na,

eeuwigheid kan slechts eeuwigheid verwekken,

wie vlucht rent steeds zichzelven tegemoet;

ook al vergiftigt hij het wereldlicht

met zijn niet uit te razen razernij,

hij kan zichzelf niet aan zichzelf ontrukken

en moet zijn woede wreken op de stof,

het zichtbare bestanddeel van zijn wezen,

haar bloed versplinteren, haar scheppingskracht

vergruizelen tot fracties van atomen

wier levenshonger zich te pletter spat

en hem, de mens, wegslingert uit zijn droom

van onverdragelijke heerlijkheid.

25