Storm uit het Oosten

terwijl hun oog nog naar de hemel greep.

Ook zij, ook zij die leven hielpen bouwen in het van leven blakend Amsterdam, het Jodenvolk dat eenmaal als een grauwe vogelvlucht op de stad gestreken kwam, maar met zijn stem de atmosfeer deed blinken; het was of er een golf muziek verstoof wanneer hun woord begon te klinken, alsof de lage hemel openschoof en zich een kleurenzee over de aarde uitstortte en rukwinden van levensmoed zich ergens in de ruimte openbaarden en voortplantten in merg en bloed.

De straten daverden van hun bedrijf en glansden van hun rijke handelswaar; de venter duwde met zijn knoestig lijf de muren van de morgen uit elkaar en zong de dagen vol met het geweld van zijn bestaan dat enkel honger scheen naar wat als water door de vingers snelt; maar meer dan winzucht dreef hem voor zich he geluksdrang die niet rusten kan aleer de tranen der verdrukten zijn gedroogd in een erbarmen dat de atmosfeer der aarde tot de hemel toe verhoogt. Gerechtigheid, zij was het die de slag huns harten en hun ademtocht bestuurde, zij was de drift die uit hun ogen zag, hun handen en hun hersenen aanvuurde, hen door de nauwe dagen voorwaarts joeg naar het verblindend rood der lichtguirlanden die ’s werelds toekomst om haar slapen droeg, de vlammengordel die de tijd omspande.

20