Een Mens van Nergens

eigenlijk had misdreven.

‘Laten we het hem nu maar zeggen,’ zei de oude vrouw die haar gewone gelaatskleur had teruggekregen. Ze beefde echter tamelijk sterk terwijl ze naar het dressoir ging en het kostte haar enige inspanning om een op een standaard geplaatst portret daar te zetten waar ze het wilde hebben. Haar man en Alfred kwamen allebei te hulp, Alfred door haar een glaasje water te geven, haar man door haar sussende woorden in het oor te fluisteren. Alfred herstelde het eerst van de schrik en keek in het rond, daar hij ergens in de kamer een aanleiding voor de consternatie zocht.

De oude mensen zagen er weer uit als steeds: een licht gekleurd gezicht, af en toe een bijna onwillekeurige streling met een hand. Ze moesten heel veel van elkaar houden.

‘Ga daar eens staan, Alfred,’ verzocht de vrouw hem.

Hij moest losjes leunend tegen een kastje de foto bekijken.

‘Zie je het dan niet?’ vroeg de vrouw bijna smekend.

‘Ja,’ zei Alfred, ‘ik zie het, maar ik moet even tot mezelf komen om het te verwerken.’

In werkelijkheid liep het met dat tot zichzelf komen nog al los. Maar enfin, Alfred kon en mocht niet ontkennen dat de foto die hij vóór zich zag een jongeman weergaf die sterk aan hem, Alfred, deed denken.

‘Hij was ons enig kind,’ zei de vrouw. Ze schraapte haar keel en vervolgde: ‘Ons enig kind, voor ons leeft hij nog. We kunnen ons niet voorstellen dat ze hem

— 28 —