Een Mens van Nergens

met zijn kameraden eenvoudig hebben doodgeschoten.’

Ze hield op en het was enige minuten stil. ‘Vuurpeloton,’ zei de vrouw, ‘we hadden er nooit van gehoord, we konden het niet begrijpen, we begrijpen het nog steeds niet.’

Alfred geneerde zich. Hij voelde een neiging om te vluchten, deze oude mensen met hun onoverkomelijk verdriet alleen te laten. Dat was misschien menselijker dan de scène te rekken.

De waard was al opgestaan. Hij luisterde naar een aanzwellend rumoer. Er was ruzie in het dorp, of lol, het maakte maar weinig verschil.

Kennelijk had de menigte al een flink eind gesjouwd. De stemmen klonken onvast, sommige schreeuwden er bovenuit. Maar de indruk van het geheel was dat het van een vermoeide troep kwam. Er werd wat op de deur gebonsd, iets dat nauwelijks een minuut duurde.

Het is weer vrede, dacht Alfred, maar hij was zo verstandig het niet te zeggen. Hij zocht al naar een voorwendsel om weg te gaan, toen de vrouw zei: ‘Kom morgen wat vroeger, wil je?’

Alfred knikte, maar weinig enthousiast. Begreep hij de situatie? Hij hield zijn hand even op de deurknop. ‘Wat vroeger,’ herhaalde hij. ‘Waarom?’

Hij had het niet moeten zeggen, het deed haar teveel pijn. Maar wat had hij dan moeten zeggen? Hij wist het niet. Hij omhelsde de oude vrouw niet, hij verdween zodra hij kon.

— 29 —