Een Mens van Nergens

N ,

JLm ^ ADAT HEM BIJ ZEE-manstroost de maag was volgepropt, had Alfred steeds een gevoel van verzadiging en behoefte aan een dutje. Geen verrassende reactie, behalve misschien voor zijn kostbaas en -bazin, in wier ogen alles wat Alfred betrof opmerkelijk was. Alle tegenstellingen zou Alfred liefst, als zotte bedenksels, uit zijn woordenboek hebben geschrapt. Hij ging dus niet rusten, maar wenste na het eten goeienacht en verdween.

De natuur liet zich echter niet zo gemakkelijk verdringen. En zo kon het gebeuren dat hij ergens op een stoep of in een portiek in slaap sukkelde. Geen diepe slaap die met allerlei droombeelden bevolkt was, maar de onrustige sluimering van iemand die moeite heeft met een stenen ligplaats nadat hij gewend was geraakt aan een zanderige, meegevende ondergrond.

Het was een marteling, moest Alfred toegeven. Zo’n marteling werd doorgaans beloond, op aarde of ergens in de wereldruimte. Maar Alfred voelde niets voor uitstapjes in die richting. Met allebei zijn handen streek