Scheppingsdroom

door liep, een rukwind schudde aan het blad dat hier en daar, een karmozijnen spat, nog aan de takken kleefde. Voor zijn voet wolkte het loover weg en werd tot bloed in modderpoelen; als een donker sap dreven de blaren er, of lagen slap te sidderen, een uitgebluscht verzet tegen de onherroepelijke wet.

De knaap zag even, zelf een hoog gebouw, het lage deurgat in. De oude vrouw, met oogen, bloeiend in het rimpelvel van haar gelaat, sprong op en liep dan snel haar jongste tegemoet. Hij stond gebukt tegen haar huiverende lijf gedrukt.

De kamer schemerde, een kolenvuur glom in de open schouw. Het eeuwig uur der liefde sloeg, en vonkte in den knaap visioenen los, hij leunde als in slaap tegen de tafel. Tot een lichte ster werd hem zijn moeders blik, nabij en ver was dit ervaren, en gelijkelijk vond hij haar oogen en het koninkrijk van het heelal, waardoor hij had gedwaald. Reeds in de oerstof was de vorm bepaald

96