Scheppingsdroom

van dat almachtig woord. Het was den god of hij verdampte, of hij langzaam tot het wit gestorven-zijn werd uitgebluscht, en oogen sluitend voelde hij den lust der creaturen, hun van eeuwigheid in eeuwigheid zich wegstortenden strijd, voortijlen langs zijn huiverend gezicht.

En door een blinde waaiering van licht schoot hem voorbij de eindelooze draad van het geschieden. Als een dageraad van eeuwige verrijzenis voltrok de schepping zich, terwijl de luide klok dier menschelijke stem zijn klank uitstiet en stervende den god naar een verschiet van stilte droeg, waarin was opgegaan het allerzuiverst voelen dat zich aan den mensch geopend had. De lichtmuziek der liefde speelde, maar hij hoorde niet dan peilloos zwijgen, en daaraan verging van god en menschen de herinnering.

„O liefde die is licht, eeuwig door het gericht der schepping gaande, langs de bestaande

85