Scheppingsdroom

als nieuwe heerschers, die naar het geweld der eeuwigheid het zwaard hielden geveld. Meer dan eenmaal de windlichte nomaden raakten de stomme vechters met de spade aan het geheim van menschelijken zin, zij wierpen tegen de seizoenen in hun bonkig lijf en scheurden uit den grond den oogst op, teeken van het hoog verbond des menschen met de aarde die hem droeg in haren schoot en barende hem joeg het zonlicht tegen, dat hem had verwekt.

Zoo stond hij naar de ruimte opgerekt, atoombouw die de aarde en het licht in zich vereenigde en is gezwicht onder de zwaarte van hun doelloosheid, en heeft, zichzelf verslavend, zich bevrijd, grijpende in het blinde zonnewit terug op zijn oorspronkelijk bezit.

En alle wereldlanden stonden vol met de geslachten die zich naar het hol der toekomst zwoegend hielden heengebukt. De dood heeft hen geluidloos weggeplukt, en reeds stond daar een ander menschenkind, het lijf gedrongen tegen zon en wind,

79