Scheppingsdroom

der korenvelden, levend in zichzelf geheel verloren tegen het gewelf der hemelen. En achter op het land verhief zich als een groene vlammenwand een populierenrij, wier zacht gesidder dreef als het blind gemurmel van een bidder over de wereld weg en ging teloor.

Zoo schreed die knaap den witten middag door, een vonk van het geschapene en tevens bewogen drager van den zin des levens.

Want in zijn blauwe oogen blies de gloed van zomerwind een diepte onvermoed van droomen open en hij zag de landen wijder dan ooit een menschenblik omspande gevangen in het witte zongeweld, dat allerzijds ter aarde kwam gesneld in zware bundels, die als speren stonden te trillen in haar oppervlak en zonden hun laaiïng naar de hemelen weerom.

In kartelbanen stroomde door den dom der wereld het geluidloos zonnelied.

De knaap, in duizeling voor het verschiet der ruimte, sloeg zijn handen naar de lucht, een vogel die zich opmaakt voor de vlucht. Maar, overweldigd, schrompelde hij samen, het scheen dat weelderige armen namen

6