Scheppingsdroom

als een bezwering, een verzwegen woord, een orgelpunt, waarin het machtsaccoord der wereld sidderde, aleer de bron der scheppende verbeelding opensprong.

Dan boog hij zich voorover aan de rots, zijn lippen waren in gekwelden trots tezaamgebeten tot een dunne kerf.

Dwars door zijn voorhoofdsvlakte liep een nerf, die langzaam purperde tot donkerrood.

Zijn hand, schimbleek en meer dan levensgroot onder het fakkelschijnsel, trok met wreede krassen van steen op steen vurige sneden over den rotswand; donker poederstof verwaaide waar zijn stift het muurvlak trof.

En als een okergele brand verscheen daar een gestalte op het doode steen, een bisonlijf, geweldige figuur, die zocht zich los te rukken uit den muur, de rompmassa stond huiverend gebald, de pooten, in een feilen ren versmald, stieten de aarde onder zich vandaan, de kleine kop ging snuivende vooraan, en achter, in een snel geworpen lijn, streepte de staart, gelijk een bliksemsein.

74