Scheppingsdroom

De wereld scheen niet langer die zij was. Er ruischten vogels, in hun zwart gekras echoden angst en vreugde van het woord, dat zich de atmosfeer had ingeboord.

En verweg hinnikte een kudde paarden, die stonden aan de einderstreep der aarde als schaduwvlekken in het middaglicht; dan galoppeerden zij en het gewicht van hun geschapenheid scheen te verwaaien in het rondomme, maar het donker laaien van staart en manen brandde in den dag de teekens van het grenzenloos gezag.

Een windvlaag, grijze schuifeling, verbrak de boomenstilte, en een eiketak, die was hoog uitgebroken in het blauw, riep als een solostem boven het grauw geritsel de vermenschelijking uit.

Tot aan de einders golfde dat geluid, het deed de oogen van de dieren vonken, die in het dichte woud en in spelonken tot middagmijmering waren geraakt.

Zij stonden plots rechtop en hel ontwaakt bleven zij in een angstig snuiven stil, alleen hun oogen en het zacht getril

Scheppingsdroom 5