Scheppingsdroom

over de wereld los, de steile vlam die in het creatuur zijn opvaart nam bij de verwekking, en den nacht van tijd met vuur van daden en visioenen splijt.

Nog stond het beest met opgerekte kaak, hij scheen het licht te slokken. Met gekraak van wervels draaide hij zijn kop terzij, vocht droop zijn oogen uit, toonloos geschrei naar moord en prooi. Dan liep hij langs het vlak der velden, als een hooge brug verbrak zijn lijf de ruimte. Achter hem verdween de grond in schaduw, uit dat zwarte scheen hij opgestaan, en naar den horizon stak hij zijn kop vooruit. Hij overwon de ruimte in éen slag, een klauwgebaar, dat haakte aan de lucht. Zoo stond hij naar den hemel opwaarts, maar een rilling stoof zijn romp langs en hij stortte in een kloof tusschen de velden, slechts het staartstuk hing te zwaaien in de ruimte, als een kling joeg het zijn scherpte door de atmosfeer, terwijl daaronder, in een blind verweer, een donker monster om zijn leven vocht; het was een harig lichaam, een gedrocht

61