Scheppingsdroom

En weder gleed het donker stemgeluid de atmosfeer door, als een week gefluit hing het te beven in den maneglans.

Het lichaam van den knaap, op die cadans, voelde zich meegevoerd, hij snoof het zacht gewaai van klanken door den warmen nacht als bloesemgeur en werd door dit volstrekt gezang als door een mantel toegedekt.

Nog even zag hij hoe het licht vergoot zijn witte branding in den zwarten schoot der nacht en voelde het geruisch van boomen als stuivend water naar zijn oogen komen. Maar alles vloeide samen in het lied der schepping, opgetooverd uit het niet.

„Zingende stem, roepend heelal, muziek, een flonkerende klankenval. Bergen en zeeën verdampen.

Overal hangen de lampen der hemellichamen, zij schijnen witter en witter, in lijnen van gloed teekenen zij het zingen dat voorbij