Scheppingsdroom

gestorvenheid achter een rijp bestaan, waar bloei tot verre sage is vergaan.

Acht uur. Over de daken woei het licht de smalle straat met gouden sluiers dicht.

De carillonslag van den ouden toren dreef in de zonnetinteling verloren en vloeide langs de stille gevels neer in lange banen, die zich heen en weer bewogen in de warme ochtendlucht.

De knaap stond naar het stervende gerucht roerloos te hooren. Dan, met korten draai, opende hij het deurslot, zacht gewaai kwam op hem toegestroomd, en ergens sprong een danswijs los, een diepe basstem zong en streelde als een weeke cellotoon, smeltende klankworp van de microfoon.

En aan de overzij, een blonde vrouw sloeg matten uit, het stof wentelde grauw over haar schouders, maar het zonvuur deed het dra verkeeren tot een lichtend kleed.

Een verre ventersroep, die in de stad begon te klagen, sneed een donker pad van droefheid door de klare atmosfeer, en telkenmaal verhief die roep zich weer.