Scheppingsdroom

200 laaiend als zij altijd is geweest, sinds zij verwekt werd door den wereldgeest.

De moeder vroeg niet wat de knaap daar deed, stilstaande in het geel en groene kleed van dezen zomerochtend; zij vergat zelfs dat zij even hem verloren had.

Tezaam betraden zij het woonvertrek, de lucht was koel onder het lage dek; het geurde er naar mos en varengras, en door het open venster viel een plas van zonlicht op den rooden tegelvloer en schitterde als gouden politoer.

Nimmer tevoor wogen de jaren haar zoo licht en tegelijkertijd zoo zwaar.

Het scheen den knaap dat zij gebogen liep, omdat de lichtplek op den vloer haar riep. Daar bleef zij staan en tuurde naar omlaag, en zei: „Het is de laatste dag vandaag.

Ik heb zoojuist je dingen klaargelegd.”

Dan trok zij met een ruk haar schouders recht en zag hem aan en leek een groote vrouw.

De jongen wist niet wat hij zeggen zou, hij wankelde, maar in haar oogen zag hij wat een minnend menschenhart vermag, zij waren van een warmen glans vervuld, liefde die van verlangen noch geduld

13