Scheppingsdroom

licht vloog als stofgoud door de atmosfeer, en menschen liepen rond in hoog verweer tegen de ruimte. Als een koning schreed een man met bijl en spies, een flardig kleed slingerde om zijn leest, zijn bronzen huid, strak als een trommelvel, ving het geluid, de lichte siddering der lentevlagen; zijn schouders schenen het heelal te dragen, speelsch, moeiteloos, en in zijn armenzwaai onthulde zich de kracht van een pagaai.

Maar nieuwe beelden braken daar doorheen, van ploegers, die een harde zon bescheen; zij hingen zweetend naar het ossenspan voorover, wijl een hoog en donker man stond roerloos neer te zien op hun bedrijf; versteend, gelijk een vesting, was zijn lijf, waarachter hij een zweep verborgen hield; niets dan zijn hand, verknepen, scheen bezield, en verder was daar alles blind en dood, verkommerd in den greep van een despoot.

En plotseling, gelijk een oceaan, een golvend leger, met de witte baan der vaandeldoeken schuimend in de zon, en schilden, als een ijzeren cordon, dat ving de stralen van het wereldlicht, zij spatten weg, als koren voor de zicht.

9