Scheppingsdroom

de schepping als een man die naar den zin niet vragen hoeft. Maar dan zag hij een hand die vlammenteekens aan den hemelwand deed laaien, en verschrompeld en ontdaan aanschouwde hij dit vurige vermaan.

De kleine zaal was als een lichte poel, het zonlicht spatte er, maar strak en koel waren de schaduwzwarte achtermuren.

Terzijde hing de lichtbloei als een vuren guirlande tegen een beschilderd raam.

Daar stonden wijze mannen op, wier naam eens had geklonken langs het wereldrond.

Het zonlicht speelde om hun wijzen mond

en deed hen glimlachen, zoodat zij toch

iets menschelijks verkregen. Dit bedrog

zag slechts de knaap, hij kon zich niet weerhouden

mede te lachen met die wijze, oude

figuren en toen lachte hij ook mee

met alle menschen om zich heen, het dee

hem aan als klank geworden zonneschijn.

Het bruidspaar stond rechtop, en sterk van lijn waren hun lippen bij het woord van trouw, dat hen vereenigde tot man en vrouw.

Hun handen lagen daar zoo vast ineen,

99