Het lied van de olifant

Zo fel was ⁵t razen van de kudde, dat het de winden wakker schudde, die, door de hitte uitgeput, amechtig waren ingedut.

’t Scheen dat de hele zandwoestijn met spoed aan ’t eind der aard moest zijn. ⁵t Was als een vliegend continent.

Nog nooit had men zoiets gekend!

De arme snipverkouden heer daar in de verte schrikte zeer, toen hij het noodweer ginds bespeurde, dat alles met zich medesleurde.

Hij vatte eindelijk de moed om bij manier van vredesgroet zijn doek te zwaaien naar ⁵t geweld, dat blindelings kwam aangesneld.

Maar of men dit gebaar niet kende of het kwaadwillig dorst te schenden, hoe dit ook zij, het witte sein bleef een gebaar in de woestijn.

De heer, die men tot dit moment steeds vol manieren had gekend, liep nu opeens in apendraf op een rij kokospalmen af.

Nooit had hij onderricht genoten in ⁵t zamelen van kokosnoten.

Toch vloog hij nu met pak en zak een palm in tot de hoogste tak.

6