Het lied van de olifant

Maar hoe het zij: gelijk een kist dreef hij in ⁵t water, toen door mist en wolken onze onvervaarde held Hollands blonde kust ontwaarde.

Van aandoening snoot hij zijn neus, maar — o, wat wonder! — er kwam heus geen drup meer uit: door al ⁵t beleven had zijn verkoudheid hem begeven.

Gewaarschuwd door de witte lap, waarmee hij zwaaide, had men rap begrepen dat daar in het vocht een drenkeling een haven zocht.

De hele duinenrij stond vol met mensen, starende naar ⁵t bol gevaarte van de olifant te midden van de golvenbrand.

Hoe vlijtig men ook stond te turen, er dreigde ruzie tussen buren, onenig wat voor dier het was, dat aan kwam drijven op de plas.

De een sprak van een grote vis, de ander van een hagedis van een voorwereldlijk formaat, zoals hij m de boeken staat.

Een derde — moet men ’t niet beklagen? — vertrouwde wat zijn ogen zagen.

Die domoor noemde heel parmant het grote dier een olifant.

^l3