Het lied van de olifant

Daar kwam een sleepboot uitgevaren. Op ’t voordek stond een man te staren aandachtig door zijn kijkerglas.

Men zei dat het de schipper was.

De zeewind speelde door zijn baard, die trilde als een pauwestaart.

⁵t Kon ook wel van ontroering komen om ⁵t grootse, door hem ondernomen.

Want dit had hij al lang begrepen: zo’n vracht te mogen binnenslepen was nooit een zeeman nog vergund. Geen had het trouwens ook gekund.

De heer nu, met uitbundig zwaaien, als wilde hij de wolken aaien, werpt naar het schip zijn lasso-eind, waar ⁵t binnen boord valt en verdwijnt.

Fluks zwom hij naar zijn dikhuid toe, die hem bekeek gelijk een koe en duldde dat die kleine mug neerstreek op zijn geplooide rug.

Van harte wuivend met zijn laken zag hem de havenstad genaken.

Heel Nederland scheen toegestroomd. Zo’n glorie had hij nooit gedroomd.

Het volk verdrong zich langs de kade. Men ventte ijs en limonade, om schorgekrijste kelen weer te laten juichen tot zijn eer.

14