Figuren in het zand

om het wekelijksche kaartje te leggen.

Die hadden ’t natuurlijk ook over den nieuwen concurrent. En Alberts reageerde heel normaal:

— Laten we nou afwachten. Wie bij me wil komen, die komt. En wie weg wil blijven, die blijft maar.

Daarmee beschouwde hij de discussie als gesloten. En geen der anderen had lust er verder over te spreken. Zooiets deed je met Johan nou eenmaal niet. De familieleden hielden hem bovendien voor niet onbemiddeld.

Natuurlijk was Alberts zich ervan bewust, dat hij een kleine twintig mille bezat. In 't ergste geval zou hij zijn zaak kunnen opdoeken, om ergens anders zijn geluk te beproeven. Maar zijn trots verdroeg dat niet. Zijn laconieke praatjes waren niets dan een geraffineerde vermomming van brandende eerzucht en onverzettelijkheid. In dien gloed verteerde het kleine tevre-denheidsgevoel om het bezit van zijn kapitaaltje.

Juffrouw Alberts zat haar man maar aan te kijken, dien Zondagavond. Zij luister

98