Figuren in het zand

den door de radio naar een symphonie-orkest. Of eigenlijk luisterden zij niet. Want Johan had weer alle uiterlijke men-schelijkheid verloren na het vertrek van zijn broer en schoonzuster. Hij zat blijkbaar te prakkizeeren. Zijn vrouw vond het wel wat overdreven. Zóó erg moest-ie 't zich toch niet aantrekken. En was ’t niet te gek, dat-ie tegenover haar als een dooie was? Waaraan had ze dat verdiend? Ze pinkte een traantje weg. Ze dacht er niet aan, dat ’t misgeloopen was met de liefde. Daar had ze zich sinds jaren over heen gezet. En ze had immers haar Toos, het lieve kind. Ja, waarlijk, nu kwamen de tranen eerst recht. Maar stilletjes alles, heel stilletjes. Hij moest ’t eens zien! Maar 't leven met zoo’n zwijgenden man was toch ook niet uit te houden?

Nuttelooze vragen. De tijd zou ze moeten beantwoorden.

De tijd ... Alberts echter was bezig tot de eeuwigheid op te stijgen. Daar had hij geen benul van, maar ’t was daarom niet minder waar. Hij zou niet hebben kunnen vertellen, waarom hij zich zoo geprikkeld

99