Figuren in het zand

teit op je dak zouden schuiven. Maar nu zat ze dan naast hem en fluisterde:

— Dries, ik ben zoo gelukkig!

Dries vond het een gezegdetje uit een stuiversroman. Hij kon zulken kost moeilijk slikken.

— Heerlijk, kind, dat jezoogelukkig bent. Hijglimlachte maar, omdat zij hetook deed.

— En jij, Dries, hoe voel jij je?

— Als kip, zei Dries.

De frissche lucht woei langs hen heen. Nog een minuut of tien en ze zouden aan den zeeboulevard zijn. Het zware gevoel in Dries’ hoofd zakte langzaam. Tot nu toe had hij Louise’s spreken nauwelijks gevolgd, maar zij merkte het niet.

— Weet je, hoorde hij haar opeens zeggen, ik zou graag zoo blijven doorrijden, altijd maar door.

— En waar wou je dan uitkomen? vroeg Dries, weer wat bij zijn positieven.

— Dat doet er niet toe. Met jou zoo rijden is ruimschoots genoeg.

— O, schoone, veelkleurige droomen der jeugd, hoe voert gij het hart op tot vreugd, reciteerde Dries.

61