Figuren in het zand

niets voor hun kind. Maar anderzijds, het greep haar verschrikkelijk aan. Hij zag het, doch suste zich met de gedachte, dat het wel zou overgaan.

Eenmaal kwam mevrouw Van der Kooy toch tot bedaren. Na haar heftigen uitval had zij lang en dringend tot Louise gesproken, vleiend, dreigend, in alle toonaarden, die haar ter beschikking stonden. Maar het meisje had niet gereageerd, totdat haar moeder Zweeg en niet van plan scheen, haar argumenten verder aan te vullen. Toen stond Louise op en zei: — Ik ga even weg, zoo kalm, alsof zij iederen avond een dergelijke aankondiging deed.

De heer en mevrouw Van der Kooy keken elkaar verwonderd aan en voor zij iets hadden uitgebracht, was Louise al verdwenen. Zij hoorden de deur dichtslaan. Blijkbaar was het kind zonder hoed of mantel vertrokken. Dat gaf schrik en beven in de ouderlijke harten en een haastige escapade naar de straatdeur. Zonder resultaat echter.

— Je gaat haar zoeken! beval mevrouw haar echtgenoot, hevig opgewonden.

104