Figuren in het zand

Maar wat was haar zekerheid? Jammerklachten sloegen in haar op.

— En, klonk weer de stem van haar moeder, je zegt zelf eerst, dat die filiaalhouder plotseling is gestorven. Dat heeft toch niets met bestudeeren van den verkoop te maken? ’t Is een puur toeval. Wat zeg jij, Herman, wendde ze zich tot haar echtgenoot, is dat nou iets, dat zoo'n jongen daar ten aanschouwe van Jan en alleman den kruidenier speelt?

— Je hebt misschien gelijk, antwoordde Van der Kooy ontwijkend. Want hij wilde geen nuttelooze ruzie maken. Hij zag, dat Louise zich zat te verbijten.

Maar mevrouw was furieus. Die onverschilligheid kon ze niet uitstaan. Was dat haar deftige, aangeziene Herman? En was dat haar Louise, haar eenig, schuchter kind?

God weet wat voor factoren een rol speelden in deze opwelling van mevrouw Van der Kooy. Het was een sinistere wirwar in haar gemoed. Zij kon er zelf niet mee overweg. Haar woede spitste zich ten slotte tot een feilen, vlijmenden haat tegen

102