Grondtoon

Een middag

Een middag met de kinderen alleen.

Hun lichte golfslag opent in mijn oren een wereld van nog niet ontwaakte wonderen. Alle muziek die ooit in hen zal klinken beweegt mij, vult mijn lichaam met een hoge nog in geen stem gevangen melodie. Fonteinen waaieren, een wolk van kleuren daalt op mijn ogen. Dieren liggen neer in warme beddingen van slaap en droom. Duizenden morgens staan in rijen boven de kim, slagorden van het ongeboren heil. Achterwaarts lopend neem ik hun schijnsel mee naar het voorportaal der duisternis en raad de glimlach om mijn eigen mond.