Dwars door de zomer

En mensen altijd weer. De middagzon verstrooide hen. De avond bracht hen samen. Achter hun stem aanlopend raakten zij los uit de schemer en werden bleke gelaatsvlekken tegen de huismuur waar zij op een bank de laatste vonken dag naoogden. Onder de rijpende sterren gingen gemoederen en geesten open.

Herr Bang kroop in het donker uit zijn schulp en vleugelde op zachte woorden door de wereldruimte. Ik vermoedde hoe zijn oogblauw dieper werd terwijl hij daar stilte na stilte aanstreek met geluid.

Dan bracht Herr Petersen het zwaar geschut van zijn in Oost en West met eigen hand vergaarde wijsheid in het veld. Hij kleurde de duisternis met felle stralen vuur en joeg ons voort over de wereldbol.

39