Nachtblauw

Verlossing

Straatstilte, steen na steen en huis na huis.

Gewoon maar met mijn voorhoofd aan het raam.

Zeewind uit wandelen. Zandgeruis

geeft de verlatenheid een naam

die niet te vatten is. Ik druk nog meer

leven tegen de ruit. De hemel bloeit.

Vogels ontwaken. Op en neer

beweegt het licht dat aan hun vleugels groeit.

Nu wordt het beter, nu kan ik ook de tijd aan en de zon, nu stroom ik uit, een losgedrevene, een sliertje rook boven de dode wikkel van mijn huid.

9