Nachtblauw

onder palmenritseling waaruit zij echo’s opvingen van een verre zee; avondgangers buiten westen, zonder richtpunt aan een door geen zon bewoonde einder, stilte die een paarse mantel omdeed, zee en bergen in elkaar deed schuiven en ergens op een top achter de wereld lichtschijnsel als een rook liet voortbestaan.

De stad, de latere, de stenen woekertuin

rondom het labyrint, de huidziekte

der bergvoeten, de witte sporen die

voortkropen over plooien, richels, bulten,

en hogerop, wijd uitgezaaid, de stippen

der menselijke arendsnesten. Hier

verhief zich op het hechte fundament

van ijver, rekenkunde, achterdocht,

provinciaal gekonkel en gesis,

de grote melkerij, met berg en zee

als weidegrond, als veestapel het ras

van de vakantiekudden, door de welvaartsstaat

bedeeld met sociale zekerheid

en liefde voor een strelende natuur,

zeer verre achterhoede der selecte

stoottroepen die jaren her, bekleed

met het gezag van hun fortuin, de wegen

naar deze zon ontdekten en de kust

bekroonden met de villa’s van hun dromen,

nu witgeblakerd, afgebladderd, door

de daverende kudden ingenomen

of, prijsgegeven aan de dood, onhoorbaar

gemalen en verpulverd, steen voor steen.

53