Nachtblauw

oud vuil of hielden vochtplekken een oog op de krioelenden gericht, mensenvolk, schemergestalten, honden en katten, omademd door de lucht van een bezield bederf, van sappen die gistten en knaagden. De prehistorie bleef onder de fundamenten wroeten, nooit steeg hier de dag met volle schouderbreedte boven een schepping van stilstaan noch omzien. Tot aan het boveneind der trappen liep de onderwereld door, haar wortels kropen boven haar lichaam uit, stenen verschijnselen die zich vastboorden in roest en gruis of bleven hangen in stekels, spinrag, in een wildernis die langs de rotsen voortwoedde, tot aan de eerste kaaklijn van het hooggebergte dat met zijn rug tegen het noorden stond.

Midden in het labyrint, achter een poort

vol zweet en schimmel, lag een kinderhandpalm

van licht dat rechtstreeks uit de hemel viel.

De huizen in de rondte hielden er hun voeten in en wie naar binnen ging, moest door die helderheid. Telkens wanneer ik mij omhooggehijgd had, wemelden er zonnen in mijn hoofd, vermoeidheid en verrukking die in eikaars armen vielen.

Dan, na het dichtslaan van de deur, klom ik een bocht door, naar een kamer met een wand van ramen die de hemel en de zee vierkant omklemden, visioen van blauwe zindelijkheid, vlam die uit de tropen oversprong en hier

50