Nachtblauw

dat in de wereld uit te breken zoekt, ieder moment zichzelve op het spel zet, aan de rand van leven en niet-leven balanceert.

Hier, in Europa’s warme lendenstreek,

onder een najaarshemel waar de zon

een gouden brug sloeg tussen morgenmist

en avondrood, de zee onder een wolk

van licht schuilging, lichamen van geolied

ebbenhout ruggelings in hun luiheid

verzonken lagen, scheen ik plotseling

mijn wrijfvlak kwijt, zakte ik overal

in watten, vloeide mijn leefdrift uit

in zweet. Als een subtropisch weekdier

schoof ik onder de zon. Alleen bij avond kwam

mijn menselijke status overeind,

koelde mijn geteisterd vel zich aan

een vage bergwind die vermoedens gaf

van hoogte, vochtig ruisen, had ik weer

woorden om te zeggen of te zwijgen,

zat ik als toeristisch element

naast mijn levenshelft boven het zeegelispel,

begon uit te zetten en streek langs

de binnenzijde van de hemelschaal,

een denkend tastorgaan dat, telkens naar

eigen beweeggronden terugverwezen,

al sprakelozer en al zwaarder werd,

gewillig weerkeerde naar zeeniveau

en door de lauwe lanen van het donker

min of meer berustend slaapwaarts ging.

Darmstelsel van een stad, straten en trappen in een rotslichaam, een brok tot steen bestorven vuur. Overal korstte

49