Nachtblauw

water dat hun voetstap vergezelt, bijna onhoorbaar, nauwelijks meer dan ver geschuifel in het onderhout.

Liefde reikt niet verder dan twee armen

waarin men weg kan zinken. Het omheinde houdt

het onbegrensbare in stand. Iedere woonplaats

is, als men er leven en sterven wil,

meer dan de wereld. Honderden malen

dook uit de horizon een vreemde naam op,

kreeg in straten gestalte en was

alweer voorbij, vergeten, een ster

die amper had geschitterd. Al die mensen

waren daar nog en zagen levenslang

wat ik niet had gezien, voortrennend naar

een nieuwe zon, heuvelruggen op en af,

verloren aan het komende, het door geen naam

nog overschaduwde geluk. Kerktorens wezen

telkens weer het vergankelijke af

en werden weggevaagd. Hoe langer hoe blauwer

stroomde de dag ons in de ogen, zelfs het groen,

paars aangevlamd, begon vloeibaar te worden,

lekkende tongen, pinksterwonderen

die steeds in de materie gaande zijn

en haar herscheppen tot wat zij geweest is

en zijn zal, extatische omarming

van eigen machtsvolkomenheid.

IV

Wat mensen leven doet: ervaring die

zich wil te boven gaan, innerlijk spanningsveld

48