Nachtblauw

in en uit, lopen als sterren om eikaars vuurkern,

zweven omhoog naar toppen van geluk,

drinken en worden gedronken, zonder

uitgeput te raken, in het nergens

van hun bestaan zo diep geborgen

dat zij zijnde het niet-zijn omhelzen,

eeuwige mond-op-mond-beademing.

Ik ben er. Wij zijn er. Gekleed in de tijd van altijd, naadloze rok, gaan wij het huis rond, ons bezielde onderdak.

Vierzijdig zeelicht heeft zich dertien jaar vanaf de kim tot onze ogen uitgestrekt en hen geladen totdat ook het donker nog huiverde van die metalen gloed.

Nu, in een brede zomerwind, vergaat

die lichtwereld langzaam tot heugenis,

een verblekende achtergrond, terwijl

wij ramen en muren ontbloten tot op

hun onverschilligheid. Steeds holler klinkt

ons lopen tussen de open graven

van kisten en koffers, steeds kouder ziet

het huis ons op de zakelijke vingers

die bezig blijven tot in sarcofaag

na sarcofaag de wereld van voorheen

is bijgezet. Plotseling staan wij

in een tochtige verlatenheid, er sneeuwt

ruimte neer, een dode, witte jacht

door onze lichamen. Wij waden tegen

de wind naar buiten, doen de deur dicht,

lopen in vreemde straten, voelen langs onze slingerende

armen lucht glijden, onzichtbaar water,

moeten woorden zeggen en herkennen niet

46